Bij het woord portret wordt al snel gedacht aan een weergave van een gezicht.
Men interpreteert het en geeft het weer.
Wat mij al geruime tijd fascineert is de taal van een rug. Wat is daaraan af te lezen, vooral als de mens al een leven achter de rug heeft. Ik besloot dit te onderzoeken.
Tijdens dit onderzoek ontdekte ik dat de mens op de rug gezien meer blootgeeft dan een gezicht ooit zal doen.
Een rug is confronterend en weerloos en laat ook de schoonheid van een geleefd leven zien.
Het valt niet recht te trekken, te maskeren, het is wat het is.
Naast mijn landschappen, ook te beschouwen als portretten van, een leeg soms weerbarstig land, nodig ik af en toe iemand uit in mijn atelier en ga aan de slag. (Ouderen bezoek ik en ik schets en fotografeer ze in de eigen omgeving.)
Ik werk op groot formaat doek; 110 bij 160 cm. en schilder met acryl.
Ofschoon ik me wil beperken, kon ik niet voorkomen dat simultaan ook dubbelportretten ontstaan van 2 jongeren, ook op de rug gezien en in een landschap.
Deze portretten zijn 160 bij 160 cm.
De geportretteerde bevindt zich in een omgeving die nauw verbonden is met het leven van die persoon of geeft een belangrijke fase weer.
Ik ben nu al enige tijd bezig met deze reeks en ik ontdekte toen ik de doeken naast elkaar zette dat het, geheel onbedoeld, lijkt alsof de ouderen op hun leven terugkijken en dat de jongeren nog een heel leven voor zich schijnen te hebben.
Begin april 2007, na verwijdering van een plekje op mijn rug, ontstond het idee om een reeks rugportretten te maken. Kijkend in de spiegel werd ik getroffen door wat ik daar zag; mijn rug met zijn geschiedenis van bijna 56 jaar.
Dat was het begin.